Bir “Kar yazısı” yazmak şart oldu - Mustafa Kutlu

Erzurum ve Kars kadar olmasa bile çok kar görmüşlüğüm var.

Biz çocukken çok kar yağardı (1950-1960 arası). Şimdi o kadar yağmıyor. Mevsimler mi değişti, nedir. Erzincan'da araba yoktu. Bir tek Köse'nin taksisi vardı. 56 Chevrolet. Eski bir araba idi ama yine düğünlerde gelin arabası olurdu.

Şehirde Askeriye vardı. Ve cemseler. Evimiz ile okul arası iki kilometre kadardı. Karı yarıp gitmek zor. Beklerdik bir cemse geçsin, izine basıp gidelim. Marangoza yaptırılan tahta çantalarımız vardı. Ağır mı ağır. Olsun. Okul dönüşü o çantalara oturup yokuş aşağı kızak gibi kayardık. Ne tuhaf. Hepimiz turp gibi çocuklardık. Hasta olmazdık. Grip salgını falan yoktu. Tatil oldu mu sabahtan akşama karda oynardık. Öyle ki her yanımız su keserdi. Kızarmış yanaklarımız ve ağzımızdan savrulan dumanlarla oyuna doymadan eve dönerdik.

Her evde odun sobası yanıyordu. Şöyle silindir biçimli sac sobalar. Alt tarafında kapağı vardı, kapağın üzerinde hava alsın diye açılan bir küçük dikdörtgen. Soba her odun atıldığında çıtırtılar çıkararak yanardı. O küçük delikten fışkıran kızıllığa dalar çıtırtılar arasında hayal dünyasına uçardım. Bir yanda sandalyeye asılmış yaÅŸ çoraplarım kurur, bir yanda ben “Çocuk Haftası” okurdum.

Sobanın altında teneke kaplı soba tahtası. Üzerinde külü süpürmek için bir tavşan aşağı, yan tarafta köz küreği ve maşa derken mangal.

Yatsıdan sonra sobadaki meşe közü mangala çekilir, mangalda patates közlenir, artan közün üzeri küllenerek bırakılırdı. Hepimiz yer yatağında yatıyorduk ve o mangal bizi ısıtıyordu. Meşe közü dayanıklıdır, sabaha kadar sönmez. Sabah annem sobayı yine o közle yakar, üzerine mavi çinko çay demliğini oturturdu. O demlikten yükselen musiki ile uyanırdım. Oda ılık, kahvaltı masası hazır. Kız kardeşlerimle öteki odanın buz tutmuş pencerelerine koşardık. Pencere camlarında çiçekler, ağaçlar, kuşlar, bulutlar desenler. O desenlere çok baktık.

Üniversiteyi Erzurum'da okudum. Bir karlı şehirden bir karlı şehre gidip geliyordum. Erzincan İstasyonu'nda gecenin bir vakti tirenden indiğinizde sizi eve götürecek bir vasıta bulamazdınız. İstasyonla şehir arası uzak. Çantamı sırtlar, diz boyu karda tabana kuvvet yürürdüm. Trabzon Caddesi'nin üstünde sokak lambaları. Kar ağır ağır dökülüyor. Lamba ışıklarına koşan kelebekler gibi. Gece sessiz, ıssız yoldan hiç araba geçmemiş. Sade sizin ayak izleriniz. Bu yolculuğu hiç unutamam. Böyle dökülen kar insanı üşütmez. Yahut o zaman gençtik, biz üşümüyorduk.

Erzurum'da daha fazla kar yaÄŸardı. Altmışlı yılların baÅŸları. Ãœniversiteden ÅŸehre yürüyerek giderdik. Otobüs yok. Sadece alnında “Mavi kuÅŸ” yazan döküntü bir otobüs. O da tıkış tıkış olurdu.

Kar çok temizdi. Demek ki hava temizdi. Kar yiye yiye giderdik. Herhalde kok kömürü yakılıyordu. Sonra kalitesiz linyit yakılmaya baÅŸladı, zamanla nüfus arttı; Erzurum'un o güzelim havası kirlendi. Bu yazıyı Sezai Karakoç'un çok sevdiÄŸim “Kar Åžiiri” ile bitirmek istiyorum:



Karın yağdığını görünce

Kar tutan toprağı anlayacaksın

Toprakta bir karış karı görünce

Kar içinde yanan karı anlayacaksın



Allah kar gibi gökten yağınca

Karlar sıcak sıcak saçlarına değince

Başını önüne eğince

Benim bu şiirimi anlayacaksın



Bu adam o adam gelip gider

Senin ellerinde rüyam gelip gider

Her affın içinde bir intikam gelip gider

Bu şiirimi anlayınca beni anlayacaksın



Ben bu şiiri yazdım âşık çeşidi

Öyle kar yağdı ki elim üşüdü

Ruhum seni düşününce ışıdı

Her şeyi beni anlayınca anlayacaksın



Not: Ecel sevdiğim kişilerden üçünü peş peşe alıp gitti. Nurettin Albayrak, Cahit Çollak, Prof. Dr. Orhan Okay.

Sevdiklerimin ardından yazı yazamıyorum. Ne yazsam eksik kalıyor. Duyduğum acı karşısında yazdığım yazı sıfır. En iyisi susmak. Belki sonra yazarım. Yara iyileşince.

Hepsine Cenab-ı Allah'tan rahmet diliyorum.

YENÄ° ÅžAFAK